Kenge Per Femije - Sa Shume Deshire Un Kisha

Sa Shume Deshire Un Kisha

Kenge Per Femije - Hapa Dollapa

Hapa Dollapa!

Kenge Per Femije - C'u rrezova

 C'u rrezova

O në majë të fikut hypa bum C'u rrezova 
O në majë të fikut hypa bum C'u rrezova 
O erdhi gjyshja m'foli hop hop u cova 
O erdhi gjyshja m'foli hop hop u cova 
  

O në majë të kumlles hypa bum C'u rrezova 
O në majë të kumlles hypa bum C'u rrezova 
O erdhi mami m'puthi hop hop u cova 
O erdhi mami m'puthi hop hop u cova 


O në majë të fikut hypa bum C'u rrezova 
O në majë të fikut hypa bum C'u rrezova 
O erdhi gjyshja m'foli hop hop u cova 
O erdhi gjyshja m'foli hop hop u cova 


O në majë të kumlles hypa bum C'u rrezova 
O në majë të kumlles hypa bum C'u rrezova 
O erdhi mami m'puthi hop hop u cova 
O erdhi mami m'puthi hop hop u cova 


O në majë të lisit hypa bum C'u rrezova 
O në majë të lisit hypa bum C'u rrezova 
O une e pashe veten hop hop u cova 
O une e pashe veten hop hop u cova 

Bum!!
https://www.youtube.com/watch?v=9dlFD1hPLjQ

Kenge Per Femije - Kur vjen 1 qershori

Kur vjen 1 qershori

Kur vjen 1 qershori,
zemra më gufon
se është festa ime,
se është festa jonë
...
Me shokët me shoqet,
lozim e këndojmë.
Prindër e mësues,
bashkë me ne festojnë.


Dhe trumcakët ciu-ciu,
në ajër lodrojnë.
Gëzuar o fëmijë,
me gjithë zemër na urojnë.

Dhe çapkënia ketrushe
për të na uruar festën,
po na sjell lule fushe.

Ja na erdhi 1 Qershori,
ç'na gëzon kraharori.
çelin lule plot hare,
midis tyre lule ne.

Kur vjen 1 qershori,
zemra më gufon
se është festa ime,
se është festa jonë
...
Me shokët me shoqet,
lozim e këndojmë.
Prindër e mësues,
bashkë me ne festojnë.


Dhe trumcakët ciu-ciu,
në ajër lodrojnë.
Gëzuar o fëmijë,
me gjithë zemër na urojnë.

Dhe çapkënia ketrushe
për të na uruar festën,
po na sjell lule fushe.

Ja na erdhi 1 Qershori,
ç'na gëzon kraharori.
çelin lule plot hare,
midis tyre lule ne.

gjëegjëza

Në fillim më bëjnë top, 
pastaj më shtypin me një shkop,
dhe pastaj si për cudi,
e shoh vehten në tepsi.

(Byreku)

gjëegjëza

Kam një shok, 
të dy tok
shkojmë orë pa mërzi;
më tregon, 
më mëson
shumë gjëra që s'i di.

(Libri)

Flokarta dhe tre arinjtë

Flokarta dhe tre arinjtë

Na ishte njëherë një vajzë, që kishte një emër të bukur, Flokartë. Një ditë, megjithëse nëna ia kishte ndaluar, Flokarta u largua nga shtëpia dhe shkoi në pyll për të mbledhur lule të egra. 
Ajo nuk e vuri re diskun e kuq të diellit që fundosej pak nga pak përtej maleve. Shpejt ra nata dhe e errësoi pyllin. Për një kohë të gjatë Flokarta u end pyllit, duke qarë me dënesë sepse nuk po gjente rrugën për në shtëpi. Meqë u lodh, ajo u ul rrëzë një lisi. Po në atë kohë u duk së largu një dritë që shkëlqente: atëherë Flokarta mori guximin dhe eci drejt saj. Më në fund mbërriti para një shtëpie të vogël, të cilën s’e kishte parë kurrë ndonjëherë dhe mu aty mendoi të kërkonte strehim. 
Por Flokarta nuk e dinte që kjo shtëpi banohej nga një familje prej tre arinjsh: baba ariu, nëna arushë dhe arushi i vogël, bebë. Në kuzhinë ndodhej një tryezë dhe pranë saj ishin tri karriga: e para ishte e madha, e dyta mesatare dhe e treta më e vockël. Të tre arinjtë kishin shkuar për të bredhur dhe, para se të iknin, nënë arusha kishte bërë gati supën dhe e kishte hedhur në tre çanakë. Çanaku i parë ishte i madh, i dyti me madhësi mesatare dhe i treti fare i vogël dhe i bukur. Flokarta vështroi nga dritarja dhe, meqë kishte shumë uri, ushqimi që ishte hedhur nëpër çanakë iu duk joshës: ajo shtyu derën dhe hyri brenda. - Sa mirë qenka! - tha ajo. Dhe u ul në karrigën e madhe, por kjo ishte tepër e madhe për të. Provoi karrigën mesatare, por ajo nuk arrinte gjer në tryezë. Atëherë Flokarta u ul në karrigën e vogël, që i rrinte për bukuri. Mori çanakun dhe e përlau shpejt e shpejt supën e arushës së vogël. Kur e mbaroi, e ndjeu veten të lodhur. Dhe mendoi se do të ishte mirë të shtrihej. Hipi, pra, në shkallë dhe u fut në dhomën që kishte tre shtretër. I pari ishte i madh, i dyti mesatar dhe i treti një shtrat i bukur, fare i vogël. Ajo provoi në fillim të madhin, por ky ishte tepër i madh. U ngrit e provoi të dytin, por edhe ai, gjithashtu ishte tepër i madh. Atëherë u shtri në shtratin e vogël dhe fjeti me grushtet shtrënguar pranë fytyrës. Arinjtë u kthyen shpejt. Meqë të bredhurit ua kishte shtuar oreksin, ata shkuan menjëherë për të ngrënë në tryezë. - Dikush është ulur në karrigën time! - bërtiti baba ariu, me zërin e vet kumbues e të trashë. - Dikush është ulur në karrigën time! - bërtiti nënë arusha, me trupin mesatar dhe zërin jo të fortë. - Dikush është ulur në karrigën time! - bërtiti arusha e vogël me zë të hollë. Pastaj ata hodhën sytë në çanakun e tyre. - Dikush e ka provuar supën time! - bërtiti baba ariu. - Dikush e ka provuar supën time! - bërtiti nënë arusha. - Dikush e ka provuar supën time dhe e ka ngrënë atë! - bërtiti me të madhe edhe arushi i vogël me zërin e hollë. - Cili mund të ketë qenë vallë? - bërtitën njëherësh të tre arinjtë. Baba ariu vrapoi për te shtrati i vet. - Dikush është shtrirë në shtratin tim! - briti përsëri ai. Nënë arusha vrapoi te shtrati mesatar. - Dikush është shtrirë në shtratin tim! - u dëgjua edhe zëri i saj jo fort i trashë. Ndërkohë edhe arushi i vogël bërtiti me sa fuqi që kishte: - Dikush është shtrirë në shtratin tim! Ah, ja tek është! Po në atë kohë Flokarta u zgjua dhe i pa të tre arinjtë, që po e vështronin me inat. Ajo u llahtaris aq shumë sa kërceu nga shtrati, zbriti shkallët me shpejtësi sa nuk ia kishte marrë kurrë mendja dha shpëtoi, duke u futur në pyll. Të nesërmen Flokarta u takua me një druvar, i cili me sopatën në krah shkonte për të bërë dru dhe i tregoi atij ç’i kishte ndodhur. Meqë ai e njihte pyllin si në pëllëmbë të dorës, e përcolli vajzën gjer në fshat. Prindërit e pretën Flokartën me lotë gëzimi. Pas kësaj, vajza me flokë të artë u bë fëmijë i bindur dhe nuk u largua kurrë më vetëm nga shtëpia.

Si e Humbi Lepuri Bishtin

Si e Humbi Lepuri Bishtin.

Dikur lepujt kishin bisht të gjatë. Një ditë një lepur po bridhte rrugës, ku u takua me dhelprën, e cila kishte në gojë një tufë me peshq. - Si arrite t’i kapësh gjithë këta peshq? - e pyeti lepuroshi. - Zbrit te rrëkéja, zhyte bishtin në ujë dhe prit atje tërë natën. Në mëngjes, në të gjitha qimet e bishtit tënd do të kesh sasira të mëdha me peshq. Nuk do të të mbetet tjetër veçse të zgjedhësh më të mirët. Atë natë lepuroshi shkoi të peshkonte te rrëkéja. Fryente erë, bënte ftohtë. Lepuroshi dridhej; nganjëherë fërkonte putrat e vogla njërën pas tjetrës. Nisi dëbora, flokët e saj të bardhë binin mbi turirin e lepuroshit të gjorë. Kur agoi, lepuroshi ende gjendej te rrëkéja. Atëherë mendoi e tha me vete: ,,Tani erdhi koha!’’ E tërhoqi bishtin për të kapur peshqit, por rrëkéja ishte ngrirë gjatë natës; akulli e mbërtheu fort bishtin e lepurit të gjorë, ndaj nuk mundi të ikën dot. Atëherë e tërhoqi aq fort bishtin e vet të gjatë sa iu këput në rrëkénë e ngrirë. Që prej asaj dite lepuroshët e kanë bishtin kaq të shkurtër.

gjëegjëza

Një patë qafëgjatë,
duke ikur bën shamatë.

  ( Avioni)

gjëegjëza

     Është porsi cadër,
     Me një këmbë rri,
     Fushave të gjera,
     Del kur bie shi.
     Ç'është a e di?

         (Kërpurdha)  

vjersha - Ç’ke harruar moj Valbonë

Ç’ke harruar moj Valbonë?

Sot, kur shkonim për në shkollë,
pse u ktheve si veri?
Ç’ke harruar moj Valbonë?
ç’ke harruar në shtëpi?

Mos vallë stilolapsin,
a mos vallë bojrat në kuti?
Ç’ke harruar, moj Valbonë,
që u ktheve si veri?

Thotë Valbona e gëzuar:
-Asnjë gje s’kisha harruar.
po, kur ika, u nxitova,
gjyshen nuk e përqafova.

vjersha - Alo,alo ,telefoni

Alo,alo ,telefoni

Alo,alo ,telefoni
Jam Altini me degjoni?
Ju degjojme per mrekulli
Por nga flet o kusheri ??

Flas nga fshati ,plot shendet
Ju si jeni ne qytet?
Telefon ne fshat nuk keni!!
Menjehere ia kthen Arbeni

E vertete qe spatem dje
Mirepo sot e sollem ne .  

vjersha - Xhepi im i vogel

Xhepi im i vogel

Xhepi im i vogel,
c'fare kerkon nga mua?
Nje shami te vogel ,
per hundet e tua.

Kur e ke me vete 
dukesh i zbukuruar
kur s'e ke me vete
dukesh i shemtuar

KESULKUQJA

KESULKUQJA

Na ishte një herë një vajzë e vogël e cila e kishte emrin Kësulkuqe. Ajo ishte shum e sjellshme dhe e mirë sa që të gjithë e donin. 

Atë e quanin kësulëkuqe sepse gjithmonë bante një kësuë të kuqe mbi kokë.

Një ditë itha nëna Kësulkuqës:
- Kësulkuqe, mere këtë shportë me ëmbëlsira dhe dërgoja gjyshës, do të i bëjë mirë asaj tani kur është e shtruar në shtratë e sëmurë. Nisu menjëherë dhe ke kujdes se mos humbesh në pyllë.


K ësulkuqja mori rrugën për në shtëpi të gjyshës e cila gjindej në pyll.
Rrugës takoi ujkun, por Kësulkuqja nuk dinte se ai ishte një bishë
e rrezikshme prandaj dhe nuk u frigoi por e përshëndeti ujkun.
Ujku e pyeti Kësulkuqën:
- Ku je nisur kaq heret në mëngjez?
- Jam duke shkuar tek gjyshja ime e cila është e sëmurë.
- Në anën tjetër të pyellit, pranë atyre ter lisave të gjatë.

Kur ujku kuptoi kët, mendonte ai në vete se Kësulkuqja do vijë mirë pasi ai ta ket ngrënë gjyshën. Që të jetë i sigurt se do mbrinë para saj tek shtëpia e gjyshes ai i tha Kësulkuqes:
- Shihe se ç'lule të bukura janë këtu, a nuk do i mbledhish disa për gjyshën?
E gjithashtu mund të pushosh pak e të dëgjosh këngën e bukur të zogjëve e njëkohsisht të zish pak hije nën dru tani kur ësht kaq ngrohët.
Kësulkuqja e dëgjoi ujkun dhe veproi ashtu si i tha ai.

Ujku vrapoi për në shtëpi të gjyshës dhe trokiti në derë.
- Kush është? Thiri gjyshja nga brenda.
- Është Kësulkuqja, u përgjek ujku duke u munduar të bëj zërin e Kësulkuqës.
- Unë jam e shtrirë në shtrat, por dera është e hapur e ti urno e hyrë mbrenda.
Ujku hyri mbrenda iu afrua ngadal shtratit të gjyshës dhe e gëlltiti gjyshën, pastaj veshi këmishën e natës së gjyshës, kapelën dhe syzat dhe u shtre në shtrat.

Kur Kësulkuqja erdhi tek shtëpia e gjyshës u befasua kur pa se dera ishte e hapur, ajo thiri gjyshën por askush nuk u përgjegj. Kësulkuqja hyri mbrenda dhe iu afrua shtratit. Aty ishte gjyshja. Por ishte diçka e çuditshme me gjyshën mendoi ajo.

- Gjyshe, gjyshe, pse i ke veshët kaq të mëdhenjë?!
- Që të dëgjojë më mirë! u përgjegj ujku me zë të gjyshës.
- Gjyshe, gjyshe, pse i ke sytë kaq të mëdhenjë?!
- Që të shohë ty më mirë! foli prap ujku.
- Gjyshe, gjyshe, pse e ke gojën kaq të madhe?!
- Që të gëlltijë më mirë! dhe sapo tha këte ujku u qua dhe e gëlltiti Kësëlkuqën.

Ujku ishte ngirë shum dhe vendosi të flejë. Ai bënte zë të lartë në gjumë, aq të lartë sa që u dëgjonte dhe jasht, aty pranë kalonte një gjyetarë dhe mendoi:
- Sa zë të çuditshëm bën gjyshja, të hyjë mbrenda dhe të shohë se si është me të.
Gjyetari hyri në shtëpi të gjyshës dhe pa ujkun të shtrirë në shtrat të gjyshës. Gjyetari kuptoi se ujku kishte gëlltitur gjyshën dhe mori një palë gërshër dhe preu barkun e ujkut kur aty pa jo vetëm gjyshën por dhe Kësulkuqën e cila tha:
- Oh sa shum u frigësova, sa terë që ishte aty mbrenda!
pastaj ata mbledhën disa gurë të mdhej e i futën në bark të ujkut e kur ujku u zgjua donte të pinte ujë. Ai shkoi pran lumit por kur u afrua aty gurët ia muarën anën kështu që ai ra në lum dhe u fundos.

Kësulkuqja premtoi se kur më nuk do të largohet nga rruga e as të bisedon me ata që nuk i njeh.

gjeegjeza

Mbi dy brigje, qëndron shtrirë, 
Këmbët n'ujë ngulur mirë, 
Përmbi të ,makinat shkojnë, 
Nën të ujërat gurgullojnë. 
                      
 (Ura) 

Gjeli, qeni dhe dhelpra

Gjeli, qeni dhe dhelpra

Na rronin njëherë një plak e një plakë. Ata ishin shumë të varfër. Nuk kishin gjë tjetër, veç një gjel e një qen. 

Një ditë qeni i tha gjelit: 
Eja, gjel i dashur, të shkojmë në pyll, të gjejmë ndonjë gjë për të ngrënë. 
U nisën. Kur po errej, u futën në pyll dhe zgjodhën për të fjetur një pemë me zgavër. Gjeli hipi në pemë, qeni u fut në zgavër. 



Në mëngjes gjeli nisi të këndonte: ki!- kii! - kiii!
Me ta dëgjuar dhelpra, iu afrua pemës dhe filloi të lavdëronte gjelin.
- Sa i bukur qenke, o gjel! Sa zë të ëmbël që paske! Eja sot për drekë tek unë, se të dua shumë!
- Mirë, - i tha gjeli, - por unë kam edhe një shok.
- Ku është shoku yt? - pyeti dhelpra.
- Ja, atje, në zgavër, iu përgjigj gjeli.
Dhelpra iu afrua zgavrës dhe futi kokën.

Qeni e kapi për fyti dhe e mbyti.